حضرت زهرا علیهاالسلام در لحظههاي آغازين زندگي زناشويي غنچه لب را به ستايش شوهر نمونه‌اش امام علي علیه‌السلام گشود و به شناساندن آن بزرگمرد پرداخت و فرمود:
«أضْحَي الفِخارُ لَنا وَ عِزٌّ شامِخٌ وَ لَقَدْ سَمُونا فِي بَنِي عَدْنانِ»؛
افتخار و عزت والا از آن ما شد و ما در ميان فرزندان عدنان سربلند شديم.
«نِلْتَ العُلا وَ عَلَوْتَ فِي کُلِّ الْوَري وَ تَقاصرتْ عَنْ مَجْدِکَ الثَّقَلانِ»؛
تو به بزرگي و برتري رسيدي و از همه آفريده ها والاتر شدي و جنّ و انس از عظمت تو عقب ماندند.
«أعْنِي عَلِيّاً خَيْرَ مَنْ وَطَأَ الثَّري ذَالمجْدِ وَ الْأِفْضالِ وَ الْإِحْسانِ»؛
مقصودم علي است، بهترين کسي که گام بر خاک نهاده، بزرگوار و داراي احسان و نيکي.
«فَلَهُ المَکارِمُ والمَعالِي وَ الْحِبا ما ناحَتِ الْأَطْيارُ فِي الْأَغْصانِ»
والايي‌هاي اخلاقي و بزرگي‌ها از آن اوست، تا آنگاه که مرغان بر شاخه‌ها به ترنّم مشغولند. (1)
(1) نهج الحياة، ص 184.