پرهیز از نفرین
امام باقر علیه‌السلام و امام صادق علیه‌السلام:
«ان فاطمة علیهاالسلام لما کان من امرهم ما کان، اخذت بتلابیب عمر فجذبته الیها ثم قالت: اما والله یا ابن الخطاب! لولا انی اکره ان یصیب البلاء من لا ذنب له لعلمت انی ساقسم علی الله ثم اجده سریع الاجابة» (1) ؛
وقتی شد آنچه شد، فاطمه گریبان عمر را گرفت و کشید و فرمود: هان، به خدا سوگند ای پسر خطاب! اگر من کراهت نمی‌داشتم که افراد بی گناه دچار بلا شوند، می‌فهمیدی که من خدا را سوگند می‌دادم، آن گاه او را در اجابت دعایم، پرشتاب می‌یافتم.
آنچه بر اساس این روایت، حضرت فاطمه علیهاالسلام را از نفرین کردن درباره آنان که به او ستم کردند باز می‌دارد این است که با نزول بلا، افراد بی گناه نیز گرفتار آیند. از اینرو در روایت دیگری که شرح آمدن حضرت علیهاالسلام به مسجد، پس از کشاندن علی علیه‌السلام به آنجا را بیان می‌کند آمده است که فاطمه علیهاالسلام در حالی که پیراهن پیامبر صلی الله علیه وآله را بر سر گرفته بود وکودکانش را به همراه داشت، تهدید کرد که اگر علی علیه‌السلام را رها نکنند، موهای خویش را پریشان خواهد ساخت. (2)
و در سخن دیگری از امام باقر علیه‌السلام آمده است:
«و الله لو نشرت شعرها ماتوا طرا» (3) ؛
به خدا سوگند، اگر موهای خویش را آشکار و پریشان می‌ساخت، همه آنان می‌مردند.
آخرین دعای فاطمه (س) و مهر او بر امت اسلامی
اسماء، همسر جعفر طیار نقل می‌کند که در لحظههای پایانی عمر حضرت زهرا علیهاالسلام متوجّه آن بزرگ زنان عالم بودم، ابتدا غسل و لباسها را عوض کرد و در خانه مشغول راز و نیاز با خدا شد.
جلو رفتم، فاطمه علیهاالسلام را دیدم که رو به قبله نشسته، و دستها را به سوی آسمان برآورده، چنین دعا می‌کند:
«اِلهی وَ سَیدی اَسْئَلُکَ بِالذَّینَ اصْطَفَیتَهُمْ وَ بِبُکاءِ وَلَدَی فی مُفارَقَتِی اَنْ تَغْفِرَ لِعُصَاةِ شیعَتِی وَ شیعَةِ ذُرِّیتِی»؛
پروردگارا! بزرگوارا! به حق پیامبرانی که آنها را برگزیدی و به گریههای فرزندانم در فراق من، از تو می‌خواهم گناهکاران شیعیان من و شیعیان فرزندان مرا ببخشایی. (4)
پینوشت:
(1) کافی، ج 1، ص 460.
(2) مرآة العقول، ج 5، ص343 و نیز همین مضمون: کافی، ج 8، ص 238.
(3) کافی، ج 8، ص 238.
(4) نهج الحیاة، ص 148.
